Κάνουν επίδειξη ισχύος, δείχνοντας ότι μπορούν να συλλάβουν και να εξουθενώσουν όποιον θέλουν, όποτε θέλουν, με όποιες κατηγορίες θέλουν, στο όνομα της Δημοκρατίας που οι ίδιοι έχουν σκοτώσει προ πολλού!

Από τον καιρό του Αλ Καπόνε και των άλλων ”Νονών” των μαφιόζικων εγκληματικών συμμοριών, ο πόλεμος μεταξύ τους, ήταν ο τρόπος ξεκαθαρίσματος των λογαριασμών για τον έλεγχο των περιοχών δραστηριοτήτων και ”προστασίας” τους.

Σήμερα βρισκόμαστε μάρτυρες ενός τέτοιου πολέμου συμμοριών..

Με την διαφορά ότι η μία συμμορία, η μνημονιακή, είναι η πραγματική συμμορία, με εξουσία, χρήμα, παρακράτος, προβοκάτορες, δικαιοσύνη, προβολή, ΟΛΑ ΣΤΟ ΤΣΕΠΑΚΙ ΤΗΣ.

Η άλλη είναι κάτι γραφικοί, πλην επικίνδυνοι αγράμματοι νταήδες, που νόμισαν ότι θα μπορούσαν να γίνουν κι αυτοί τόσο δυνατοί, και που τώρα θα τους φορτώσουν εκτός από τις μ@λ@κίες και τα εγκλήματα που οι ίδιοι κάνανε, και ό,τι αδιευκρίνιστο έγκλημα έχει γίνει τα τελευταία δέκα χρόνια, συν την ρουφιανιά εναντίον του Οτσαλάν(!), τις αποδράσεις του Ρωχάμη, και την βύθιση του Εξπρές Σάμινα στις ”Πόρτες” της Πάρου!!!

 Το κέρδος για την μνημονιακή συμμορία μεγάλο:
     -Ελέγχουν πιά όλον τον υπόκοσμο και όχι ένα μέρος του..
     -Ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κόσμου, ότι τάχα αυτοί είναι οι ”δημοκράτες”!..
     -ΣΥΣΚΟΤΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΕΡΙ ΝΕΩΝ ΜΕΤΡΩΝ, ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ, ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ, ΑΦΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΜΕΡΑ-ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ-ΜΕΡΑ ΘΑ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ”ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ”..

     Και το σπουδαιότερο:
     Κάνουν επίδειξη ισχύος, δείχνοντας ότι μπορούν να συλλάβουν και να εξουθενώσουν όποιον θέλουν, όποτε θέλουν, με όποιες κατηγορίες θέλουν, στο όνομα της Δημοκρατίας που οι ίδιοι έχουν σκοτώσει προ πολλού!

Με την ελπίδα ότι ο λαός ξέρει πιά να ξεχωρίζει τα ”παιχνίδια εξουσίας”, και την ΠΛΑΣΤΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, ας κάνουμε μία παρατήρηση:

     Είναι τόσο μεγάλη η διαφορά της εγκληματικής δράσης των δύο συμμοριών, που..
     ..αν οι σημερινοί συλληφθέντες αξίζουν όντως χειροπέδες..
     ..η μνημονιακή συμμορία όταν συλληφθεί θα πρέπει να προσαχθεί με το σκοινί ήδη στον λαιμό..

Κυριακή, 29 Σεπτεμβρίου 2013

ΜΙΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΜΕΡΑ...

Ο Δημήτρης Χριστόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής Παντείου Πανεπιστήμιου, Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου γράφει για τις ραγδαίες σημερινές εξελίξεις. 28 Σεπτεμβρίου 2013: έχουμε λόγους να είμαστε οργισμένοι για το χθες, ικανοποιημένοι για το σήμερα και ανήσυχοι για το αύριο...

Η 28η Σεπτεμβρίου 2013 είναι σύνθετη μέρα. Δεν προσφέρεται για μεμψιμοιρίες, ούτε όμως για πανηγύρια όσο κι αν αυτό δεν είναι εύκολο… Μετά από χρόνια ολιγωρία, οι ελληνικές δικαστικές και διωκτικές αρχές έκαναν αυτό που όφειλαν να είχαν κάνει εδώ και πολύ καιρό: να ξεκινήσουν την εξάρθρωση της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή. Μιας οργάνωσης που εκμεταλλευόμενη την...

Ελληνική νομοθεσία και συνταγματική παράδοση φόρεσε το μανδύα του πολιτικού κόμματος διευρύνοντας το εγκληματικό της έργο και αυξάνοντας την επιρροή της στην ελληνική κοινωνία. 

Ως πολίτες, έχουμε λόγο να είμαστε οργισμένοι γιατί:

• Ήταν ανάγκη η θυσία ενός Έλληνα, ενός «από μας», μετά από σωρεία εγκλημάτων εναντίον μεταναστών κυρίως, προκειμένου η εκτελεστική εξουσία να καταλάβει ότι «δεν πάει άλλο» καθώς απειλούνται όλα τα έννομα αγαθά της ελληνικής πολιτικής κοινότητας.
• Χρειάστηκε μια ανθρωποκτονία ώστε η ελληνική δικαιοσύνη, κατά δημόσια παραγγελία της εκτελεστικής εξουσίας, να προβεί σε αυτό που ήταν ούτως ή άλλως το πολιτειακό της καθήκον: να προβεί σε διώξεις για εγκλήματα που είτε ήταν, είτε όφειλαν να είναι σε γνώση της.
• Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης «ανακαλύπτουν» σήμερα την εγκληματική φύση μιας οργάνωσης που τόσα χρόνια εξέθρεψαν στα αδηφάγα «παράθυρά» τους.

Πάρα ταύτα, η 29η Σεπτεμβρίου είναι μέρα στην οποία την ίδια στιγμή που σκεφτόμαστε το προηγούμενο όνειδος πρέπει κυρίως να σκεφτόμαστε και να σχεδιάζουμε το μέλλον, επαγρυπνώντας ώστε να τελειώσει καλά και σύννομα αυτό που επιτέλους άρχισε.

Ως πολίτες έχουμε λόγο να είμαστε ικανοποιημένοι γιατί:

• Εξαρθρώνεται η πιο επικίνδυνη εγκληματική οργάνωση της τελευταίας δεκαετίας, και μια από τις πιο επικίνδυνες στην ελληνική εγκληματική ιστορία.
• Θα αποδοθεί δικαιοσύνη στα θύματα εγκλημάτων, αλλοδαπούς και ημεδαπούς.
• Εκτίθεται με τον πιο επίσημο και πανηγυρικό τρόπο στην ελληνική κοινωνία η απαξία από την πραγματική φύση της οργάνωσης.

Τέλος, ως πολίτες έχουμε λόγο να είμαστε ανήσυχοι γιατί:

• Οι εν θερμώ επιδείξεις πυγμής και «αποφασιστικότητας» της εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας δημιουργούν μείζονες κινδύνους στις συνταγματικές εγγυήσεις. Ήδη, το γεγονός ότι οι συλλήψεις έγιναν χωρίς την άρση της ασυλίας των βουλευτών είναι οριακής συνταγματικότητας. Είναι δεδομένο πως η υπαγωγή της νομιμότητας σε κάθε είδους σκοπιμότητες - πολιτικές, επικοινωνιακές, υπηρεσιακές – είναι τακτική των αρχών που μακροπρόθεσμα δημιουργεί ζημιές που μένουν ανεξίτηλες.
• Η παρείσφρηση της οργάνωσης στην Ελληνική Αστυνομία είναι πολύ βαθιά ώστε η κάθαρση της ΕΛ.ΑΣ. να θέλει πολύ δουλειά ακόμη. Η κουβέντα της μέρας ανήκει σε βουλευτή της Χρυσής Αυγής όταν πήγε να συλληφθεί: «ξήλωσαν όλη την αστυνομία και την ΚΥΠ για να μας συλλάβουν». Ο Καιάδας – περί αυτού πρόκειται – είτε λόγω μειωμένου καταλογισμού, είτε λόγω αμηχανίας, τα είπε όλα.
• Η ακροδεξιά πολιτική κουλτούρα στην ελληνική κοινωνία, ανεξάρτητα από την εξάρθρωση της οργάνωσης, είναι ούτως ή άλλως ενισχυμένη και οι κυρίαρχες πολιτικές επιλογές δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να την εδραιώνουν. Όσο η κατάσταση στην Ελλάδα παραμένει ως έχει, η βαθιά ριζωμένη ακροδεξιά πολιτική κουλτούρα θα βρει το ζωτικό χώρο που της χρειάζεται για να ισχυροποιείται.

Για τους λόγους αυτούς, η 28η Σεπτεμβρίου 2013 είναι σημαντική μέρα για την Ελληνική Δημοκρατία. Είναι όμως και κρίσιμη μέρα. 

Από τη στιγμή μια συμμορία Εφιαλτών αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το φόντο του Καστελόριζου για να φορέσει τη μάσκα του «πατριωτισμού» σε μια πράξη κατάπτυστης εθνικής προδοσίας, ένα πράγμα ήταν βέβαιο σε επίπεδο τουλάχιστον επικοινωνιακό: Ο ασκός της αθλιότητας είχε ήδη ανοίξει…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Οι Φιλιππινέζες που θα την υπηρετούσαν, βεβαίως έχουνπαρελθόν. Δυστυχώς συνεχίζουν να έχουν και παρόν, και είναι στο χέρι μόνο αυτής της κοινωνίας να αποφασίσει πόσο σύντομα και πόσο παραδειγματικό θα είναι τομέλλον που τους ταιριάζει.

Η πολιτική προστυχιά διέπρεψε, όταν τα πολιτικά ανδρείκελα έδεναν πισθάγκωνα τη χώρα στο κρεβάτι του Προκρούστη, υποκρινόμενοι ότι μοχθούν και εργάζονται για τη σωτηρία της…

Η πολιτική προστυχιά κορυφώθηκε, όταν οι συμμορίες των εκβιαστών δε δίστασαν να απειλούν ευθέως την Ελληνική κοινωνία προκειμένου να ψηφίσει τους εκλεκτούς τους, για να ολοκληρώσουν το συμβόλαιο της ντροπής με λάφυρο την ίδια τη χώρα και την αξιοπρέπεια του λαού της. Και φυσικά…

Η πολιτική προστυχιά συνεχίζει ανεμπόδιστη να προσπαθεί να λειτουργήσει ως καταλύτης των εξελίξεων, είτε όταν τμήματα των εργαζομένων επιχειρούν να χειραφετηθούν διεκδικώντας πράγματα αυτονόητα και μαζί την αξιοπρέπειά τους, είτε με αφορμή την... 

αλά καρτ τρομοκρατία που διαχρονικά απετέλεσε πολύτιμο δεκανίκι του συστήματος, στη διαρκή προσπάθειά του ν αναζητεί άλλοθι προκειμένου να δρομολογεί προαποφασισμένες χορογραφίες.

 

Και βεβαίως η πεμπτουσία αυτής της αθλιότητας…

Συνοψίζεται στο θράσος τόσο των πολιτικών αχυρανθρώπων, όσο και των Φιλιππινέζων της ενημέρωσης, που ξαφνικά θυμήθηκαν να φλερτάρουν με έννοιες όπως: Βία… Δημοκρατία… Νομιμότητα... με σκοπό να τις αφορίσουν!!!

Μιλάμε δηλαδή για όλους αυτούς, που αυτές τις πλέον πολυσυζητημένες έννοιες των τελευταίων ημερών, τις είχαν εξοβελίσει παντελώς από το λεξιλόγιό τους…

Όταν η συμμορία των εκσυγχρονιστών παραβίαζε το Σύνταγμα για να κάνει άθλιο εμπόριο εθνικής ταυτότητας με τον κατευθυνόμενο ισλαμοφασισμό…

Όταν η συμμορία του Καστελόριζου άνοιγε τις Κερκόπορτες της χώρας και παρέδιδε αμαχητί την εθνική κυριαρχία του τόπου…

Όσο η τρικολόρε συγκυβέρνηση δηλωσιών και παραδομένων, κυβερνά τη χώρα με προεδρικά διατάγματα.

• Πρώτη παρατήρηση: Για όλους αυτούς και για όλη αυτή τη μαύρη διαδρομή που ο βιασμός των αυτονόητων αναγορεύτηκε σε επίσημη κυβερνητική πολιτική, τότεδεν υπήρξε βιασμός της δημοκρατίας.

Αλλά και όταν με αποφάσεις που παίρνονταν εν μια νυκτί και κουρσευόταν το αίμα και ο ιδρώτας των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία…

Και όταν με αποφάσεις που παίρνονταν εν μια νυκτί, επιβάλλονταν σε ολόκληρο τον πληθυσμό πρωτοφανή και ανελέητα κατοχικά χαράτσια…

Αλλά και όταν μέσα σ ένα βράδυ μέσα από ένα πρωτοφανές πλιάτσικο ισοπεδώνονταν μισθοί συντάξεις και όνειρα των πολιτών…

• Δεύτερη παρατήρηση: Για όλους αυτούς δεν υπήρξε ανομία και παραβατικότητα, ούτε τότε.

Ούτε και όταν ανοίγονταν τα κεφάλια των διαδηλωτών στο Σύνταγμα…

Ούτε όταν ανοίγονταν τα κεφάλια των συνταξιούχων στο δρόμο…

Ούτε όταν τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο κάτεργο του Μάνεση με σκοπό να το ανοίξουν από τους κακούς απεργούς για να το κλείσει αμέσως μετά ο ίδιος ο Μάνεσης…

Ούτε και σε δεκάδες άλλα αντίστοιχα περιστατικά η απαρίθμηση των οποίων δεν έχει τελειωμό….

• Τρίτη παρατήρηση: Για όλους αυτούς του τζιτζιφιόγκους της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, δεν υπήρξε βία, ούτε σε αυτή την περίπτωση.

Και ξαφνικά, ήρθε η βία…

Την ανακάλυψαν στους εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ και στον απεργιακό τους αγώνα…

Την ανακάλυψαν στους ναυτεργάτες και στις κινητοποιήσεις τους…

Την ανακάλυψαν στο ΠΑΜΕ και στην παρουσία σαράντα συνδικαλιστών στο υπουργείο του Βρούτση…

• Την ανακάλυψαν δηλαδή σε ότι κινείται και τολμά να αμφισβητήσει το βρώμικο ρόλο τους και την ελεεινή υπηρεσία που προσφέρουν για λογαριασμό των συμμοριών της ισχύος και της ξένης κατοχής.

Και φυσικά την γαρνίρισαν με το θέατρο του Βελβεντού, με πρωταγωνιστή το «κράτος του νόμου» και με κομπάρσους μια παρεούλα επαναστατημένων εφήβων που οι ίδιοι εξέθρεψαν… οι ίδιοι ανέχτηκαν… και φυσικά οι ίδιοι χρησιμοποίησαν (αρκούμενοι στο να τους παρακολουθούν), μέχρι τη στιγμή που επικοινωνιακά θα βόλευε να τους τσακώσουν.Χρησιμοποιώντας τους και πάλι ως βολικά θύματα στην πολιτική της πυγμής, αλλά και ως πρώτη ύλη στους θεατρινισμούς της «αποτελεσματικότητας» στην παρέμβαση.

 

Ας δούμε όμως τώρα και πίσω από την κουρτίνα…

Πίσω από τη χορογραφία του επικοινωνιακού τους θεατρινισμού και την απροκάλυπτη υποκρισία, αυτό που κρύβεται είναι ένας διπλός φόβος που τους κάνει να τρέμουν σαν δαρμένα σκυλιά.

 

Το πρώτο πράγμα που τρέμουν πραγματικά…

Είναι τη μαζική χειραφέτηση της καθηλωμένης και αδρανούς προς το παρόν κοινωνίας.

Τρέμουν στην προοπτική γενίκευσης των κινητοποιήσεων και παραπέρα ριζοσπαστικοποίησης των μορφών της πολιτικής δράσης.

Τρέμουν τη γενικευμένη ανάληψη πρωτοβουλιών στοχευμένης αντίστασης που θα κατακερματίσουν τις δυνάμεις καταστολής και θα καταστήσουν αδύνατη την καταστολή τους

Τρέμουν τη στιγμή που οι μηχανισμοί τους θα καταστούν εκ των πραγμάτων ανίκανοι να αποτρέψουν την κοινωνική οργή.

Τρέμουν τη στιγμή που οι οργανωμένες δυνάμεις του κινήματος – και όχι οι καιροσκόποι και οι φαφλατάδες – θα αποφασίσουν να συντονίσουν τη δράση τους σε κάθε πόλη, σε ολόκληρη την επικράτεια.

Τρέμουν τη στιγμή που αυτές οι δυνάμεις θα αποφασίσουν πως σε κάθε πόλη θα πρέπει να καταλάβουν τα πάντα και να παραλύσει το σύνολο των μηχανισμών της καταστολής.

• Τρέμουν με δυο λόγια τη στιγμή που η πραγματική πολιτική αντιπολίτευση θα αποφασίσει να εγκαταλείψει τα φοβικά σύνδρομα και τις αναστολές, και θα αποφασίσει να δώσει το σύνθημα της γενικευμένης σύγκρουσης με την πολιτική εξουσία των ανδρεικέλων.

Το δεύτερο πράγμα που συνιστά και το χειρότερο εφιάλτη τους…

Είναι τη στιγμή που η «βία», δε θα αποτελεί πλέον βολικό θεματάκι στη σκαλέτα των ειδήσεων, ούτε βεβαίως υπόθεση αφελών «επαναστατημένων» εφήβων, που θα είναι εύκολο να χειραγωγηθούν και να χρησιμοποιούνται ως βολικό αποκούμπι των μηχανισμών της εξουσίας.

Αυτό που τρέμουν, είναι τη στιγμή που η πραγματική βία θα είναι στοχευμένη και προσανατολισμένη σε πολιτικές ανατροπές.

• Με δυο λόγια, το δεύτερο πράγμα που τρέμουν, είναι τη στιγμή που η πραγματική πολιτική βία, στοχευμένη και χωρίς φοβικά σύνδρομα θα στοχοποιήσει ανδρείκελα και πολιτικές, και όχι εξώπορτες και τζαμαρίες.

Και τρέμουν πραγματικά αυτή την εξέλιξη τόσο τα πολιτικά όσο και τα επικοινωνιακά ανδρείκελα, γιατί και οι δύο ξέρουν καλά δύο πράγματα:

• Ξέρουν το πόσο υποκριτές είναι και οι δυό όταν επιχειρούν να εξοβελίσουν και να αφορίσουν επικοινωνιακά κάθε συζήτηση με συνθετικό τη βία (ενώ την ίδια στιγμή τη χρησιμοποιούν κατά το δοκούν ως βολικό άλλοθι για τις πολιτικές που στηρίζουν). Και το ξέρουν γιατί…

• Και οι δυο ξέρουν καλά πως όλα εκείνα που χάθηκαν, με τη βία της εξουσίας, μόνο με τη "βία" της πολιτικής αντίστασης μπορούν και πάλι να κερδηθούν.

Κανείς δεν πρόκειται να τα παραχωρήσει ως ένδειξη καλής θέλησης…

Καμία σύμβαση ντροπής δε θα καταργηθεί, ως συνέπεια των τύψεων αυτών που δε δίστασαν να προδώσουν αυτή την πατρίδα…

Καμία εθνική αξιοπρέπεια δε θα ανακτηθεί, αν δε σκιαχτεί ακόμη και το σουλτανάτο από την πραγματική δύναμη της κοινωνίας…

Καμία αλλαγή πορείας δε θα υπάρξει για τον τόπο, αν δεν την επιβάλει η ίδια η κοινωνία τιμωρώντας παραδειγματικά, πριν απ όλα τους πρωταίτιους της εθνικής προδοσίας…

Τι κρύβεται λοιπόν πίσω από τους αφορισμούς στη «βία»…

Τους αφορισμούς αλλά και το «απεταξάμην» που εκπέμπουν καθημερινά τα ΜΜΕ και τα πολιτικά ανδρείκελα???

Το πρώτο που κρύβεται, είναι η δόλια προσπάθειά τους να νομιμοποιήσουν τη βία που νομοθετεί και βιάζει θεσμούς, συνειδήσεις και την αξιοπρέπεια των πολιτών, επιχειρώντας να την εμφανίσουν ως εγγυητή της ευνομίας και της ευταξίας που τους χρειάζεται.

Το δεύτερο που κρύβεται είναι ο πραγματικός τους τρόμος για κείνο που απεύχονται και που θα τους είναι αδύνατον να χαλιναγωγήσουν όταν ξεσπάσει.

Συμπερασματικά…

Το καθεστώς της κατοχής, τα πολιτικά του ανδρείκελα και τα επικοινωνιακά φερέφωνά τους,επιχειρούν να εκτρέψουν την αγανάκτηση και την οργή σε ανούσια πολιτική φλυαρία, γιατί από αυτήν και η κατοχή θα διαιωνίζεται και τα ανδρείκελά της θα συνεχίζουν ανεμπόδιστα το βρώμικο ρόλο τους σε βάρος του τόπου.

Γιατί αυτό που τρέμουν, είναι τη συντονισμένη, την οργανωμένη μαζική δράση και τον εκρηκτικό της συνδυασμό με τη στοχευμένη πολιτική «βία» που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποφασιστική προσπάθεια χειραφέτησης της κοινωνίας για την ανάκτηση της πατρίδας της, της ζωής και της αξιοπρέπειάς της.

• Γιατί αυτό που τρέμουν σε τελευταία ανάλυση, είναι τον στοχευμένο πολιτικό ακτιβισμό ως τον μόνο ικανό να εμπνεύσει την κοινωνία στο σύνολό της και να επιβάλει πολιτικές ανατροπές ικανές να βάλουν τον τόπο μας σε μια άλλη πορεία.

Αυτό αφορίζουν… Αυτό εξοβελίζουν… Αυτό είναι που θέλουν να καταδικάσουν καλώντας τους πάντες και τα πάντα να αποκηρύξουν τη «βία»… Αυτή είναι η βία που δε θέλουν για να μπορεί να θριαμβεύει ανεμπόδιστα η βία που «αγάπησαν». Η βία που θυματοποιεί το λαό και μετατρέπει τη ζωή του σε πραγματικό κάτεργο.

Κι αυτό ακριβώς είναι που οφείλει να κάνει η πραγματική πολιτική αντιπολίτευση, χωρίς φοβικά σύνδρομα και χωρίς την ελάχιστη αναστολή.

Και για το κάνει οφείλει να παραμερίσει προσωρινά την κομματική σημαία της, για να υψώσει ψηλά τη σημαία των αξιών που μπορούν να εμπνεύσουν και να συνεγείρουν την Ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.

Νομίζετε ότι χρωστάμε κάτι λιγότερο ως ελάχιστο φόρο τιμής στους 3.500 (μέχρι τώρα) δολοφονημένους, απέναντι σε όλους αυτούς τους υποκριτές και πρωταίτιους που δεν είδαν καμία βία… καμία ανομία… σ αυτό το έγκλημα μαζικής εθνοκτονίας???