Ακόμα και στη ζούγκλα υπάρχουν άγραφοι νόμοι......

Είμαστε μια βαθια υποκριτική κοινωνία. Η δήθεν λύπη μας για τη δολοφονία νέων ανθρώπων εξαντλείται σε κομματικά κριτήρια και σκοπιμότητες. Ξεχωρίζουμε τα θύματα σε "καλα" και "κακά". Ο Φύσσας ήταν "καλο" θύμα γιατι ήταν αριστερός και ράπερ. Οι νεκροί της Μαρφιν "κακά". Τα ήθελαν γιατι ήταν..."απεργοσπάστες". Το ίδιο κι ο Φουντουνης κι ο Καπελωνης. "Φασιστες ήταν τι πειράζει". Γι αυτό και δεν υπάρχει κοινωνική πίεση να βρεθούν οι δολοφόνοι τους. Γι αυτό δεν πρόκειται να βρεθούν. Ζούμε σε μια χώρα όπου η υποκρισία περισσεύει. Κι η λύπη κι οι αποτροπιασμός είναι επιλεκτικοί.

Η βία και ο θάνατος έχουν μόνο ένα χρώμα: το μαύρο.
Και ο πόνος είναι πάντα ο ίδιος. Λυπάμαι για τους δύο νεκρούς και τον ένα βαριά τραυματία γιατί όντας νέοι άνθρωποι επέλεξαν να γίνουν στρατιώτες μιας νεοναζιστικής οργάνωσης που διεξήγαγε μαχαιρώματα μεταναστών, αριστερών, ομοφυλοφίλων κτλ και έγιναν υπηρέτες μιας ολέθριας ιδεολογίας μίσους.