Πόσο ακριβά θα (τους) πληρώσουμε του μυαλού σου την αποχαύνωση;

-Θεέ μου, πόσο ακριβά θα τους πληρώσουμε ακόμη;
  
Πόσο ακριβά θα πληρώσουμε την Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία της; Πόσο ακριβά θα πληρώσουμε την Δημοκρατία της μεταπολίτευσης, η οποία μας εκβιάζει πλέον με το μαύρο νεοναζί αποπαίδι της;

Με πόσο φόρο αίματος ο ελληνικός λαός θα πληρώσει την πολιτική ανωριμότητα και την διαχρονική διάθεση να αναζητεί σωτήρες μέσ΄του μυαλού του την αποχαύνωση;

Πόσο ακόμη πρέπει να τιμωρηθεί αυτός ο λαός για να αποκτήσει επιτέλους τα σωστά αξιακά κριτήρια για να επιλέγει εκείνους στους οποίους αναθέτει την ευθύνη της διακυβέρνησής του;Πόσες επικίνδυνες μετριότητες, πόσους τυχοδιώκτες της αρπαχτής, θα στείλουμε ακόμη στα κορυφαία πολιτικά αξιώματα της Κοινοβουλευτικής μας Δημοκρατίας; Το ερώτημα "πόσο ακριβά θα τους πληρώσουμε ακόμη", έχει τουλάχιστο μια μαθηματική απάντηση: Σε ρευστό είναι 500 δις χρέος. Με τόσα φορτώσανε τις επόμενες γενεές οι πολιτικοί μας ηγέτες. Οι δανειστές θα κατάσχουν και...

το αντίτιμο της τελευταίας σταγόνας ελληνικού πετρελαίου πριν εγκαταλείψουν ότι θα έχει απομείνει από την Ελλάδα.

Και μπροστά σε μια τέτοια μαύρη προοπτική καθόμαστε μοιραίοι και άβουλοι και περιμένουμε την ολοκλήρωση της θανατηφόρας διαδικασίας. Στο μεταξύ 10% από μας επιλέγουν τον Μιχαλολιάκο και από 30% πάνω-κάτω τους Σαμαρά-Τσίπρα. Είναι σαν να ρωτάς τον μελλοθάνατο με ποια μέθοδο θέλει να πεθάνει.

10 εκατομμύρια Έλληνες και ακόμη δεν έχουμε ανακαλύψει τον Δούρειο Ίππο της απόδρασής μας από το αδιέξοδο στο οποίο μας οδήγησαν οι επιλογές μας. Εχοντας την ψυχολογία του όχλου αποδεχόμαστε με πρωτοφανή παθητικότητα πάσης φύσεως πολιτικά σκουπίδια που παράγει η εγχώρια ζημιογόνα βιομηχανία του πολιτικού θεάματος. Δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας την παραμικρή διαδικασία σκέψης.Είμαστε ένας λαός που δεν σκέφτεται κρεμασμένος από μια κλωστή 5-6 νταβατζήδων που σκέφτονται για το πως θα ορίσουν την μοίρα μας. Δεν ντρεπόμαστε καθώς κοιτάζουμε τον καθρέφτη μας για τις επιλογές μας.

Είμαστε έτοιμοι να πιστέψουμε και την μεγαλύτερη παπαριά αρκεί αυτή να απαγγέλεται με στόμφο- όπως δηλαδή περιγράφει η Μαρία Σπυράκη τα επιτεύγματα του Μαξίμου.

Ακούμε για παράδειγμα πως 58 πρεφαδόροι –ανάμεσά τους και ο Νίκος Χριστοδουλάκης του Σημίτη- έβαλαν τις υπογραφές τους για να μας σώσουν και αντί έντρομοι να μαζέψουμε 9 εκατ. δικές μας και να εκδιώξουμε με αυτές όλο το πολιτικό προσωπικό της χώρας-καμιά 500αριά αργόσχολους-επιλέγοντας νέους και έντιμους ανθρώπους υπομένουμε την κυβερνητική τους αυθάδεια. Μια χώρα 11 εκατομμυρίων δεν είμαστε άξιοι να στείλουμε στη Βουλή (και σε κυβερνητικούς θώκους), 500 ικανούς και έντιμους-πλην άγνωστους συμπολίτες μας.

Η ασθένεια της «επωνυμίας»  μας οδηγεί στο να επιλέγουμε τις κατασκευασμένες- από τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ- πολιτικές λινάτσες. Εκείνοι μάζεψαν 58 υπογραφές και επιδιώκουν να κάνουν κόμμα ώστε να μας κυβερνήσουν. Εμείς δεν μπορούμε να μαζέψουμε 500.000 υπογραφές και να επιβάλλουμε τους δικούς μας όρους;

Μπορούμε να βρεθούμε 500 χιλιάδες, έξω από τα υπάρχοντα κομματικά μαντριά και να προκαλέσουμε ανάφλεξη στο πολιτικό τοπίο;

Δεν είναι παρά μία απόφαση και στην εποχή του διαδικτύου η τεχνολογία είναι με το μέρος μας. Αρκούν για την αρχή 500 χιλιάδες υπογραφές ώστε να τους λούσει κρύος ιδρώτας....

Aπό τον Βασίλη Μπόνιο