Ενώ οι πολιτικοί, αποδεδειγμένα
πλέον, βρέθηκαν να είναι πίσω από τις παγκόσμιες εξελίξεις και δεν διέθεταν την απαραίτητη διορατικότητα, ώστε να προβλέψουν τα μελλούμενα, ως όφειλαν, συνεχίζουν να «κομπάζουν» μέσα από «σπασμωδικές» ενέργειες, προσπαθώντας να «σώσουν ό,τι σώζεται» από την χαμένη τους αίγλη και να κρατήσουν γερά τις ζεσταμένες τους καρέκλες.
Ζούμε όλο αυτό το διάστημα μια κατάσταση παραλογισμού, με μια κυβέρνηση που απλώς διαμεσολαβεί ανάμεσα στις επιταγές της Τρόικας και των, εκτός των τειχών, κέντρων αποφάσεων, μια αντιπολίτευση που με περίσσιο θράσος παλεύει ακόμα να πλειοδοτεί προς μια βαλλόμενη κοινωνία και οραματίζεται την κατάρρευση, ώστε μέσα από αυτήν να αναδυθεί στην εξουσία και τα μικρότερα κόμματα να αγωνίζονται να αρπάξουν κανένα μεγαλύτερο κομμάτι από μια επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, για να συντηρηθούν στο προσκήνιο και γιατί όχι μια καρέκλα σε μια «πολυχρωματική κυβέρνηση εθνοσωτήρων».
Ένα πολιτικό σύστημα που έχει ξοφλήσει και προσπαθεί να επιβάλει στην κοινωνία μια εικόνα διαφορετική, μπας και πείσει κανέναν πως ακόμα υπάρχουν «σωτήρες».
Κάθε λίγο και λιγάκι ξεπετιούνται διάφοροι «φωστήρες», που διατείνονται για τις ευαισθησίες τους, που προσπαθούν να πείσουν πως υπάρχει λύση μέσα από την δική τους πολιτική, κομπάζουν πως έχουν την άκρη του «μίτου της Αριάδνης», περιβάλλονται τον προοδευτικό και κοινωνικό τους μανδύα και περιφέρονται στα κανάλια και στα διαδικτυακά «καφενεία», ζητώντας από μια κοινωνία που «γλύφει πια τον πάτο του βαρελιού», που δαμάζει την εξαθλίωσή της και αγωνίζεται να σταθεί όρθια, να τους αποδεχτεί, ως αθώες περιστερές και αμέτοχους ενός εγκλήματος, που διαπράχθηκε εδώ και δεκαετίες και τώρα ήλθε … το πλήρωμα του χρόνου.
Όταν η παγκόσμια κοινότητα βίωνε την μετάλλαξη του καπιταλισμού, που από την πρώτη στιγμή της παντοκρατορίας του, άρχισε να δείχνει τα «δόντια του» σ’ όλους τους λαούς, που ήταν οι λαλίστατοι και «πολυπράγμονες» πολιτικάντηδες, που τώρα θέλουν να μας πείσουν πως είναι σε θέση «να πάρουν τα’ άρματα» για το καλό μας;
Όλοι αυτοί οι δήθεν φορείς ιδεολογικών ρευμάτων και βαθυστόχαστοι μελετητές των εξελίξεων, γιατί δεν μπόρεσαν να σταματήσουν τον κατήφορο μιας κοινωνίας που την είχαν εθίσει σ’ έναν εικονικό πλουτισμό και μια νοσηρή ευδαιμονία;
Μα ήταν στις άκριες της κλωστής, σαν καλοφτιαγμένες μαριονέτες και έπαιζαν στον ρυθμό των αδίστακτων οικονομικών κέντρων, έχοντας ένα και μόνο κριτήριο στο κάθε τους βήμα, την ατομική τους ανέλιξη και τον άνομο πλουτισμό τους.
Όταν ο μεταλλαγμένος χρηματιστηριακο-τραπεζικός καπιταλισμός, εισέβαλλε στην χώρα και κατακρεουργούσε τον πλούτο που παράγει με τον ιδρώτα του ο έλληνας, μετατρέποντάς τον σε χρηματιστηριακά παραμυθιάσματα και αυτοί όλοι νομιμοποιούσαν αυτή την ληστεία και γίνονταν συμμέτοχοι σε όλες αυτές τις απάτες και με το πρόσχημα του εκσυγχρονισμού, έβαζαν πλάτες στα άνομα συμφέροντα των εμπόρων του χρήματος, οικονομώντας από αυτή την εκδούλευση που προσέφεραν, που ήταν τότε οι κορώνες της κοινωνικής ευαισθησίας που τώρα αραδιάζουν απλόχερα, μέσα από την ασφάλεια της γενικευμένης παρακμής;
Μα όλοι αυτοί οι εκσυγχρονιστές, που σήμερα πλειοδοτούν στην παρατεταμένη τρομοκρατία του λαού και προβάλλουν εαυτόν ως «μάνα εξ ουρανού» για τον δοκιμαζόμενο έλληνα, αυτοί ήταν που έστρωσαν τον δρόμο στην καταστροφή και στο πισωγύρισμα μιας ολάκερης κοινωνίας.
Όλα όσα σήμερα επιβάλλονται στους έλληνες και σε όλους τους ανυπεράσπιστους ευρωπαίους, είναι αυτά που χρόνια ονειρεύτηκαν και είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους, να φέρουν μια κοινωνία στην εξαθλίωση και στην μιζέρια, ώστε να είναι το πλέον εύκολο θύμα, για να οικοδομήσουν πάνω της, τον πλουτισμό τους.
Αυτοί που σήμερα κόπτονται για την ανασφάλεια του κόσμου και την αβεβαιότητα που θερίζει τις ψυχές του καθενός από εμάς, είναι αυτοί οι ίδιοι που νομιμοποίησαν τους απατεώνες και άρπαγες της ελπίδας του λαού.
Αυτοί είναι που κάλυψαν τις μεγάλες απάτες, που ξεγύμνωσαν τα ταμεία, τα οποία φύλαγαν το υστέρημα του κάθε εργαζόμενου και οι ίδιοι είναι που νταραβερίζονταν με τα μεγάλα συμφέροντα και νομοθετούσαν για να καλύψουν τα όποια Βατοπέδια και τις μίζες των εκ δυσμάς μονοπωλίων.
Όλοι αυτοί που θέλουν σήμερα να σώσουν τον τόπο, είναι αυτοί που καταρράκωσαν την αξιοπιστία μιας ολόκληρης χώρας και την διέσυραν παγκοσμίως, δίνοντάς την εύκολη λεία στα δόντια της παγκόσμιας πλουτοκρατίας και του τραπεζικού καπιταλισμού, που είναι απρόσωπος και ανελέητος και μετρά τις τύχες των λαών σε νούμερα και γραφικά στις οθόνες των υπολογιστών.
Οι φερόμενοι ως εκσυγχρονιστές και διεκδικητές μιας επόμενης εξουσίας, ας δείξουν τουλάχιστον λίγη ευλάβεια στην κοινωνία που έχει βουλιάξει στην δυστυχία, ας σεβαστούν τις ψυχές των νέων ανθρώπων που ατενίζουν το μέλλον ως ανύπαρκτο, ας μη μιλούν τουλάχιστον με «κορώνες» και με όψιμες ανθρωπιστικές ευαισθησίες.
Δεν πείθουν πλέον κανέναν, ούτε τους ίδιους τους εαυτούς τους και καλό θα ήταν να σκύψουν πάνω στην καταστροφή που οι ίδιοι έφεραν στον τόπο και να δείξουν έστω για μια φορά στην καλοβολεμένη ζωή τους, πως έχουν την διάθεση να δουλέψουν για αυτή την δύσμοιρη πατρίδα.
