Σε όποιον τομέα της κοινωνικοπολιτικής σφαίρας και να στρέψει κανείς την προσοχή του, θα συναντήσει μία άρτια οργανωμένη μειοψηφία η οποία υπερασπίζεται, ακόμα και σε αυτή τη συγκυρία, τα κεκτημένα της με «ιδρώτα και αίμα». Ταξιτζήδες και πανεπιστημιακοί, εφοριακοί και φορτηγατζήδες, φαρμακοποιοί και δικηγόροι, φοροφυγάδες και «φοιτητοπατέρες», συνεχίζουν τον «τίμιο αγώνα» τους, σα να μην τρέχει τίποτε. Δεν υφίστανται δα και καμιά αδυσώπητη κυβερνητική πίεση για απεμπόληση των συγκεκριμένων κατακτήσεων.
Όμως, πέραν των προφανών και συντριπτικών ευθυνών των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών, το υγιές κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας στέκει απαθές, δεν αντιδρά στο βαθμό που όφειλε. Συχνά ρίχνει το φταίξιμο αλλού, αρνούμενο να αναλάβει ατομική ευθύνη και πρωτοβουλία, να προχωρήσει μπροστά καταδικάζοντας τη νοσηρή πραγματικότητα.
Και τούτο συμβαίνει διότι, αυτά τα υγιή κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας έχουν απολέσει την ιδιότητα του Πολίτη, με την αρχαιοελληνική έννοια της ενεργούς συμμετοχής στα κοινά. Μία χρονίζουσα απάθεια τα έχει οδηγήσει στο να αποδεχτούν την ιδιότυπη αυτή «τυραννία», σταδιακά να προσαρμοστούν στην προκύπτουσα κατάσταση και εν τέλει να αφομοιωθούν με αυτήν, αποδεχόμενα ότι πρόκειται για κάτι το αναπόδραστο, το μη αναστρέψιμο.
Εάν πραγματικά υπάρχει μία οδός εξόδου από τη βαθιά κρίση που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία –την οικονομική, την πολιτική, αλλά πάνω απ’ όλα την ηθική, την κρίση αξιών-, αυτή θα διαφανεί όταν η υγιής, σιωπηρή πλειοψηφία ορθώσει ανάστημα, αποτινάξει την «τυραννία της μειοψηφίας» και επαναδιεκδικήσει τον τίτλο τιμής του Πολίτη. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα, μοναχά έτσι μπορεί να εκκινήσει η εκ βάθρων οικοδόμηση ενός καινού κοινωνικού μοντέλου για το μέλλον της χώρας.
