Τελικά η νεοελληνική καπατσοσύνη και κουτοπονηριά φαίνεται ότι έφθασαν στα όριά τους.
Μπορεί με αυτά να δημιουργήσαμε μια πλαστή ευημερία για κάποιες δεκαετίες, τώρα όμως μας πήρανε χαμπάρι.
Κανείς πια δε μας πιστεύει και ήρθε η οδυνηρή ώρα να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να πάρουμε τις δύσκολες αποφάσεις μας.
Αντίθετα εξόργισαν τους ευρωπαίους εταίρους μας που απαίτησαν τελεσιγραφικά εφαρμογή των συμφωνηθέντων εδώ και τώρα.
Το στρίβειν δια του αρραβώνος δεν περνάει πιά.
Ακόμη και τον Παναγή από τα Μέγαρα κάποτε τον πήρανε χαμπάρι.
Έτσι φθάσαμε στην χθεσινή εξέλιξη.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός οικονομικών Βαγγέλης Βενιζέλος εξήγγειλε ένα ριζοσπαστικό οδυνηρό πρόγραμμα για τις ιδιωτικοποιήσεις, την μείωση του δημόσιου τομέα, το ενιαίο μισθολόγιο, την φορολογική μεταρρύθμιση, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα, το αποφασιστικό άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.
Οδυνηρό μεν πλην απόλυτα αναγκαίο.
Γιατί το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η έλλειψη
ανταγωνιστικότητας και σε μεγάλο βαθμό παραγωγικότητας.
Και όσο η ελληνική κοινωνία ασφυκτιά στα βρόχια ενός κράτους λεβιάθαν ούτε ανταγωνιστικότητα ούτε παραγωγικότητα θα έχουμε.
Πρέπει να πάψει ένας διογκωμένος αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας να πνίγει τις δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας.
Διαφορετικά τα ευχολόγια περί ανάπτυξης και επανεκίνησης της οικονομίας θα μείνουν ευχολόγια.
Οι μεταρρυθμίσεις που γίνονται σήμερα είναι αυτονόητα πράγματα που θα έπρεπε να έχουν ξεκινήσει πριν δεκαετίας και να εκτυλιχθούν ομαλά μέσα στο χρόνο.
Δυστυχώς το ανίκανο και μικροσυμφεροντολογικό πολιτικό σύστημα άφησε τα πράγματα να σαπίσουν.
Σήμερα μπροστά στον κίνδυνο αιφνιδίου θανάτου που θα σημάνει το σταμάτημα της χρηματοδότησης μας από τους θεσμικούς μας εταίρους οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν βίαια.
Η Ελλάδα των δανεικών, του παρασιτισμού, της δημοσιουπαληλίας, των πελατειακών σχέσεων τέλειωσε.
Ας το συνειδητοποιήσουμε σαν κοινωνία.
Η Ελλάδα ή θα γίνει κανονικό κράτος με κανονική οικονομία και κανονικές κοινωνικές σχέσεις ή δεν θα υπάρξει.
Η κυβέρνηση επωμίζεται τεράστιο βάρος.
Είναι σίγουρο ότι θα περάσει δύσκολες ώρες.
Θα έχει τεράστιο πολιτικό κόστος.
Όμως αν πετύχει τους στόχους που τέθηκαν θα μείνει ως η κυβέρνηση που έσωσε την χώρα.
Ακόμα και αν χάσει τις επόμενες εκλογές θα κατοχυρωθεί ως η κύρια μεταρρυθμιστική δύναμη στο υπό διαμόρφωση νέο πολιτικό σκηνικό.
Όσο για τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, και την αξιωματική αντιπολίτευση και τις υπόλοιπες, ας δείξουν αίσθημα ευθύνης.
Σε τόσο κρίσιμες ώρες η χώρα έχει ανάγκη εθνικής συνεννόησης.
Για κάποιες δε δυνάμεις της Αριστεράς σωστό είναι να σταματήσουν την υποκρισία.
Οι απολύσεις στον 902 του ΚΚΕ, η μη πληρωμή δεδουλευμένων στο «ΚΟΚΚΙΝΟ» του ΣΥΡΙΖΑ, ο εργασιακός μεσαίωνας στο εκφραστικό όργανο του αντιμνημονιακού χώρου, την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» δείχνουν ότι η σκληρή πραγματικότητα διαλύει τα ιδεολογήματα.
Και την σκληρή πραγματικότητα την αντιμετωπίζουν με πιο σκληρά μέσα από ότι η κυβέρνηση.
Ας μη κοροϊδεύουν λοιπόν τον κόσμο.