Η εικόνα αυτή είναι χαρακτηριστική του τρόπου που έχει συνηθίσει να λειτουργεί ο δημόσιος τομέας στη χώρα. Είναι επίσης πολύ χαρακτηριστική του τρόπου που έχουν συνηθίσει να λειτουργούν οι διοικήσεις και οι διάφορες συντεχνίες ιδιαίτερα στον ευρύτερο και εν πολλοίς προνομιούχο δημόσιο τομέα που, πέραν των εργασιακών προνομίων του, λαμβάνει αφειδώς την επιχορήγηση του κράτους. Επιχορήγηση για την οποία ακόμη και σήμερα πολλοί οργανισμοί δεν λογοδοτούν.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι πολλοί στη χώρα, ακόμη και τώρα στο χείλος μίας ιστορικής καταστροφής, δεν έχουν καταλάβει τίποτε, δοκιμάζουν τα όρια του συστήματος και πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να θέτουν σε κίνδυνο μία τεράστια προσπάθεια που καταβάλλεται από όλη την ελληνική κοινωνία.
Οι συμπεριφορές αυτές δεν δημιουργούν μόνο πρόσθετες δυσκολίες σε έναν αγώνα δρόμου, όπου ο χρόνος ήδη μετρά αντίστροφα. Εκθέτουν τη χώρα στους εταίρους και δανειστές της, που παρακολουθούν και μετρούν κάθε βήμα, κάθε εξέλιξη αλλά και κάθε αστοχία και
αναποτελεσματικότητα. Αυτήν την αναποτελεσματικότητα πληρώνουμε τώρα που βρισκόμαστε πάλι επί ξυρού ακμής.
Ακριβώς γι' αυτό, δεν πρέπει να υπάρξει κανένα περιθώριο ανοχής όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά συνολικά από την κοινωνία.
