0
Ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα έχει απαξιωθεί εδώ και χρόνια. Το βλέπει κανείς τόσο στις δημοσκοπήσεις όσο και στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις με εργαζόμενους και ελεύθερους επαγγελματίες. Ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, που η μεταρρύθμιση του Κράτους και της Δημοκρατίας θα διευκολυνόταν από την ύπαρξη συνετών συνδικαλιστών με βιώσιμο όραμα και δημιουργικές προτάσεις, ο συνδικαλισμός συνεχίζει να παίζει το παιχνίδι του κρατισμού.Είναι φυσικό: μέχρι τώρα, οι αρχισυνδικαλιστές αναλώνονταν σε μια ιδιότυπη συνδιοίκηση του Δημοσίου (βλέπε Κρατικού) τομέα, παρέα με
την εκάστοτε κυβέρνηση: μοίραζαν επιδόματα, διόριζαν άχρηστους – μελλοντικούς υποστηρικτές τους, και ρουσφετολογούσαν ακατάσχετα προς πάσα κομματική κατεύθυνση. Τώρα, εν μέσω της κρίσης χρέους που τα παραπάνω δημιούργησαν, δεν κοιτάνε παρά να διατηρήσουν τα προνόμιά τους με αδιαφορία προς τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Είναι ξεκάθαρο πως η επιβεβαιωμένη απαξίωση δε σηματοδοτεί παρά το κλείσιμο του κύκλου της συγκεκριμένης συνδικαλιστικής νοοτροπίας, που άκμασε τα τελευταία 35 χρόνια στην Ελλάδα, μια νοοτροπία που ήθελε τον συνδικαλισμό να αποτελεί έναν προθάλαμο για τη Βουλή και, γιατί όχι, για την διακυβέρνηση: τα παραδείγματα είναι πολλά.Ποιά μπορεί να είναι η εξέλιξη του συνδικαλισμού στην Ελλάδα, κανείς δεν μπορεί να πει στα σίγουρα. Φαίνεται όμως ότι το συνδικαλιστικό κίνημα με τον παλαιοκομματικό εναγκαλισμό ξόφλησε, επιτέλους. Τα σύγχρονα εργασιακά μοντέλα δείχνουν πως μόνο οι μεγάλοι επιχειρηματικοί οργανισμοί, οι μεγάλες εταιρείες, αλλά και οι μικρότερες που κατάφεραν να ξεπεράσουν την οικογενειοκρατική κουλτούρα, μπορούν να εγγυηθούν το καλό των εργαζομένων σε αυτές, την προστασία των απέναντι στην όποια ασυδοσία του πατριαρχικού κράτους. Μόνο ο ιδιωτικός τομέας μπορεί – συνασπισμένα – να έχει σύγχρονη αντίληψη για το διεκδικητικό πλαίσιο εκ μέρους των εργαζομένων. Μόνο οι ιδιωτικές εταιρείες, ωθούμενες από την ανάγκη τους να δημιουργήσουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και να διακριθούν, μπορούν να διεκδικήσουν ολοκληρωμένα και με αξιώσεις δικαιώματα για τους εργαζομένους σε αυτές, ώστε αυτοί να μπορούν να λειτουργούν σε καθεστώς ασφάλειας και εμπιστοσύνης και να αποδίδουν καλύτερα.
Άντε λοιπόν να τελειώνουμε με τον συνδικαλισμό και δη τον κρατικοδίαιτο, μπας και ανοίξει πραγματικά τόσο η αγορά, όσο και η τύχη του μέσου ιδιωτικού υπαλλήλου.
